Verbum

абудзі́цца, ✂; зак.

1. Тое, што і прачнуцца.

   • А. на досвітку.
   • А. ад крыку.

2. перан. Ажывіцца, напоўніцца шумам, гоманам.

   • Вуліца абудзілася ад начной цішыні.
   • Прырода абудзілася да новага жыцця.

3. перан. Узнікнуць, выявіцца (пра пачуцці, уласцівасці, якасці).

   • Абудзілася пачуццё адказнасці за справу.

|| незак. абуджацца, ✂.

абудзі́ць, ✂; зак.

1. Перапыніць чый-н. сон, прымусіць ачнуцца, разбудзіць.

   • Шум вуліцы абудзіў жанчыну.

2. перан. Парушыць спакой, вярнуць да жыцця, дзейнасці.

   • Гоман абудзіў вуліцу.

3. перан. Выклікаць якія-н. пачуцці, уласцівасці, якасці.

   • А. фантазію дзяцей.

|| незак. абуджаць, ✂.

|| наз. абуджэнне, ✂.

абу́за, ✂, ж.

1. Турботны абавязак, лішні клопат.

   • Узваліць абузу на чалавека.

2. Той (тое), хто (што) абцяжарвае каго-, што-н.

   • Лішнія рэчы — а. ў дарозе.

абумо́віць, ✂; зак.

1. Абмежаваць што-н. пэўнымі ўмовамі; агаварыць.

   • А. свой удзел у рабоце.

2. Выклікаць што-н., з’явіцца прычынай чаго-н.

   • Старанная праца абумовіла поспех.

|| незак. абумоўліваць, ✂.

абура́льны, ✂.

Які выклікае гнеў, абурэнне.

• А. ўчынак.

|| наз. абуральнасць, ✂.

абу́рыцца​¹, ✂; зак.

Стаць абураным; разгневацца.

• А. дрэнным учынкам.
• А. на таварыша.

|| незак. абурацца, ✂.

абуры́цца​², ✂; зак. (разм.).

Абрушыцца, абваліцца.

• Старэнькая хата абурылася.

|| незак. абурвацца, ✂.

абу́рыць​¹, ✂; зак.

Выклікаць незадавальненне, гнеў; давесці да абурэння.

• Яго ўчынак абурыў усіх.

|| незак. абураць, ✂.

|| наз. абурэнне, ✂.

абуры́ць​², ✂; зак. (разм.).

Абваліць, абрушыць.

• А. сцены склепа.

|| незак. абурваць, ✂.

абурэ́нне, ✂, н.

1. гл. абурыць.

2. Моцнае незадавальненне, гнеў.

   • Выказаць сваё а.