Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні

аа́зіс, ​, м.

Месца ў пустыні, дзе ёсць вада і расліннасць.

  • Зялёны а. у моры пяскоў.
  • Культурны а. (перан.).

|| прым. аазісны, ✂.

  • Аазісная расліннасць.

аб1, прыназ.

  1. з В. Указвае на прадмет, з якім хто-, што-н. збліжаецца, сутыкаецца ў працэсе руху, дзеяння.

    • Спатыкнуцца аб камень.
    • Стукнуцца аб вушак.
  2. з М. Указвае на прадмет гаворкі, думкі, пачуцця.

    • Клапаціцца аб дзецях.
    • Як аб табе чуюць, так аб табе і мяркуюць (прыказка).
  3. з М. Паказвае на прадмет харчавання.

    • Аб адной вадзе сыт не будзеш (прыказка).
  4. з В. Паказвае на адрэзак часу, у межах якога завяршаецца дзеянне (разм.).

    • Работу выканалі аб адзін дзень.

аб...2 (а..., аба...) прыстаўка.

  1. утварае дзеясловы са знач. зрабіць (-цца) якім-н., ператварыць (-цца) у каго-, што-н., забяспечыць чым-н.: ажаніць, ашчаслівіць, акругліць, абвадніць, азвярэць;
  2. утварае дзеясловы са знач. дзеяння, якое пашыраецца на ўсю паверхню прадмета, ахоплівае яго вакол або пашыраецца на рад прадметаў: агледзець, атынкаваць, аб’ехаць, ахапіць, абабіць;
  3. утварае назоўнікі і прыметнікі са знач. адсутнасці (у словах з іншамоўным коранем), тое, што і «не», напр. асіметрыя, арытмія, алагічны, амаральны, апалітычны;
  4. утварае прыслоўі з часавым значэннем, напр. апаўдні, апоўначы.

аба, прыназ.

Ужыв. ў спалучэннях «аба мне» і (радзей) «аба ўсім (ўсёй, ўсіх)»: аба мне нічога не гаварылі, аба ўсім пытацца.

аба́бак, ​, м.

Ядомы грыб з буравата-шэрай зубчастай шапкай, падбярозавік, бабка.

  • А. рос пад бярозай.

абабе́гаць, ​; зак.

Тое, што і абабегчы (у 3 знач.).

  • А. знаёмых.
  • А. ўвесь горад.

|| незак. абабягаць, ✂.

абабе́гчы, ​; зак.

  1. Бягом зрабіць круг вакол каго-, чаго-н.

    • А. гумно.
    • А. вакол дома.
  2. Бегучы, абмінуць каго-, што-н.

    • Абабег нас толькі адзін спартсмен.
  3. Паспешліва, бегаючы, пабываць у многіх, у розных месцах.

    • А. ўсіх суседзяў.
  4. перан. Хутка распаўсюдзіцца, стаць вядомым.

    • Навіна абабегла ўсю вёску.

|| незак. абабягаць, ✂.

аба́біцца1, ​; зак. (разм.).

  1. Пра мужчыну: пераняць некаторыя жаночыя рысы, стаць дробязным, бесхарактарным.

  2. Пра жанчыну: апусціцца, стаць неахайнай.

аба́біцца2, ​; зак. (разм.).

  1. Пашкодзіцца, адбіцца, адпасці (пра рэчы, тынк і пад.).

  2. перан. Звыкнуцца з чым-н., перастаць заўважаць дрэннае.

    • За столькі год абабіліся, дык і зараз церпім.

|| незак. абабівацца, ✂.

абабі́ць, ​; зак.

  1. Ударамі збіць што-н., ачысціць ад чаго-н., атрэсці (разм.).

    • А. яблыню.
  2. Пашкодзіць паверхню чаго-н.

    • А. палец.
    • А. тынк.
  3. Прыбіваючы, пакрыць, абцягнуць чым-н.

    • А. дзверы дэрмацінам.
  4. Зрабіць прыгодным для язды.

    • А. дарогу.
    • Абабіць капейку (разм.) — зарабіць грошай.

|| незак. абабіваць, ✂ і абіваць, ✂.

|| наз. абабіванне, ✂ і абіўка, ✂.