Verbum

ад...​² (ада..., ад’...) прыстаўка.

1. Утварае дзеясловы са знач.:

   • канца, спынення, канчатковага выканання дзеяння. напр. адпрацаваць, аддзяжурыць, адгрымець, адказнасць;
   • устаранення чаго-н., рух убок, напр. адклеіць, адштурхнуць, ад’ехаць;
   • інтэнсіўнасці дзеяння, напр. адмабілізаваць, адпрацаваць, адсцябаць;
   • давядзення да непажаданага стану, напр. адтаптаць, адсядзець, адляжаць;

   • з марфемай «цца» — дзеяння, учыненага з мэтай ухілення ад чаго-н., напр. адпісацца, адкараскацца;

   • з марфемай «цца» — заканчэння працяглага дзеяння, напр. адваявацца, адбіцца.

2. Утварае назоўнікі са знач. аддалення, напр. адгалосак.

3. Утварае прыметнікі са знач. утварэння, паходжання ад чаго-н., напр. аддзеяслоўны, адыменны.

4. Утварае прыслоўі, напр. адгэтуль, адусюль.

ад’е́зд, ✂, м.

Адпраўленне ў дарогу.

• У дзень ад’езду.
• А. дэлегацыі.

ад’е́здзіцца, ✂; зак. (разм.).

Тое, што і ад’ездзіць (у 2 знач.).

• Мы ўжо ад’ездзіліся, няхай цяпер другія ездзяць.

ад’е́здзіць, ✂; зак. (разм.).

1. Праездзіць некаторы час.

   • Машына ад’ездзіла 20 гадоў.

2. Перастаць ездзіць куды-н.

   • Я сваё ад’ездзіў.

ад’е́сці, ✂; зак.

1. Адкусіць, адгрызці.

   • Кот ад’еў галаву рыбіны.

2. Скончыць есці (разм.).

   • У вас адпелі — у нас ад’елі (прымаўка).

|| незак. ад’ядаць, ✂.

ад’е́сціся, ✂; зак. (разм.).

1. Паправіцца, пасыцець ад добрай яды; адкарміцца.

   • Кабан ад’еўся.

2. Наесціся чаго-н. удосталь.

   • Ад’еліся за лета яблыкаў і груш.

|| незак. ад’ядацца, ✂.

ад’е́хацца, ✂; зак. (разм.).

Тое, што і ад’ехаць (у 1 знач.).

|| незак. ад’язджацца, ✂.

ад’е́хаць, ✂; зак.

1. Паехаўшы, аддаліцца на нейкую адлегласць.

   • А. ад сяла кіламетраў пяць.

2. Паехаць куды-н., пакінуць дом (горад, вёску і пад.).

   • А. на поўнач.

3. Зрушыцца з месца, адсунуцца (разм.).

   • Засаўка ад’ехала.

|| незак. ад’язджаць, ✂.

ад’ю́нкт, ✂, м.

1. Аспірант вышэйшых ваенна-вучэбных устаноў.

2. У дарэвалюцыйнай Расіі і ў Заходняй Еўропе: малодшая навуковая пасада ў некаторых навуковых установах, а таксама асоба, якая займае гэту пасаду.

ад’юнкту́ра, ✂, ж.

Падрыхтоўка, якую праходзяць ад’юнкты; сістэма такой падрыхтоўкі.

• Скончыць ад’юнктуру.