Verbum

аблічы́ць, ✂; зак.

1. Недадаць, ашукаць пры падліку.

   • А. пакупніка.

2. Зрабіць падлік, падлічыць што-н. (разм.).

   • А. на ЭВМ.

|| незак. аблічваць, ✂.

|| наз. аблік, ✂ і аблічванне, ✂.

• Дапусціць аблік (аблічванне).
• Аблік (аблічванне) статкаў аленяў.

абло́га, ✂, ж.

1. Даўно не аранае поле, пакрытае травою, дзірваном.

   • Узараць аблогу.

2. Акружэнне войскамі ўмацаванага пункта з мэтай яго захопу.

   • Зняць аблогу.

3. Акружэнне лесу з мэтай правядзення аблавы на звера.

   • А. мядзведзя.

|| прым. аблогавы, ✂ і абложны, ✂.

• Абложныя землі.

абло́жны, ✂.

1. гл. аблога (у 1 знач.).

2. Які пакрывае ўсё неба, зацяжны.

   • Абложная хмара.
   • А. дождж.

абло́м, ✂, м.

1. гл. абламаць, -цца.

2. Месца, дзе што-н. абламалася.

   • Па лініі аблому.

абло́мак, ✂, м.

1. Абламаны, адбіты кавалак чаго-н.

   • А. граніту.
   • А. цаглянай сцяны.

2. перан. Тое, што засталося з ранейшых часоў, мінулага перыяду.

   • Абломкі старога свету.

|| прым. абломачны, ✂.

• Абломачныя горныя пароды (пароды, якія складаюцца з абломкаў больш старажытных горных парод).

абло́маўшчына, ✂, ж.

Бязволле, лянота, бяздзейнасць як сацыяльная з’ява [ад імя І.Абломава, героя аднайменнага рамана рускага пісьменніка І.А.Ганчарова].

аблу́дны, ✂ (абл.).

1. Які апусціўся, збіўся з правільнай жыццёвай дарогі.

   • А. чалавек.

2. Ілжывы, няправільны, памылковы.

   • А. шлях.

|| наз. аблуднасць, ✂.

аблы́таць, ✂; зак.

1. Абматаць, апавіць, абвязаць чым-н.

   • А. дротам.

2. перан. Падпарадкаваць сабе.

   • А. павуцінай даўгоў.

3. перан. Прывабіць, прылашчыць.

   • А. чарамі.

|| незак. аблытваць, ✂.

аблюбава́ць, ✂; зак.

Выбраць сабе каго-, што-н. па густу.

• А. месца для адпачынку.

|| незак. аблюбоўваць, ✂.

аблягчы́цца, ✂; зак.

1. Стаць больш лёгкім, простым.

2. Вызваліцца ад цяжару (маральнага, фізічнага).

   • Душа аблягчылася.

3. Спаражніць сабе кішэчнік, страўнік (разм.).

|| незак. аблягчацца, ✂.