Verbum

абаро́г, ✂, м.

Збудаванне ў выглядзе стрэшкі, узнятай на чатырох слупках, пад якім захоўваюцца снапы, салома, сена.

абаро́на, ✂, ж.

1. гл. абараніць.

2. Сукупнасць сродкаў, неабходных для адпору ворагу.

   • Мацаваць абарону краіны.

3. Сістэма абарончых збудаванняў.

   • Прарваць абарону ворага.

4. Абарончы бок у судовым працэсе, у гульні.

   • Сведкі абароны.
   • Гуляць у абароне.

|| прым. абаронны, ✂.

абаро́нчы, ✂.

Які адносіцца да абароны, прызначаны для яе.

• Абарончая тактыка.
• Абарончыя збудаванні.

абаро́т, ✂, м.

1. Поўны круг вярчэння.

   • Кола робіць дзесяць абаротаў у секунду.

2. Асобная частка, стацыя якой-н. дзейнасці, развіцця чаго-н. (спец.).

   • А. палявых культур.

3. Сукупнасць работ, аперацый, якія складаюць поўны цыкл у выкарыстанні чаго-н. (спец.).

   • А. вагонаў.

4. Абарачэнне грашовых сродкаў і тавараў для ўзнаўлення, атрымання прыбытку.

   • А. капіталу.
   • Пусціць грошы ў а.
   • Гадавы а.

◊

• Узяць у абарот каго (разм.) — строга адчытаць.

|| прым. абаротны, ✂.

• Абаротныя сродкі.

абаро́тлівы, ✂ (разм.).

Умелы, энергічны, лоўкі ў вядзенні спраў для ўласнай карысці.

• А. чалавек.

|| наз. абаротлівасць, ✂.

абарты́ўны, ✂, (спец.).

1. Які спыняе або рэзка змяняе развіццё, працяканне хваробы.

   • Абартыўныя сродкі.
   • А. метад.

2. Які недаразвіўся.

   • Абартыўныя органы раслін.

|| наз. абартыўнасць, ✂.

абарыге́н, ✂, м. (кніжн.).

Карэнны жыхар краіны, мясцовасці.

|| прым. абарыгенны, ✂.

аба́т, ✂, м.

1. Настаяцель мужчынскага каталіцкага манастыра.

2. У Францыі: каталіцкі свяшчэннік.

|| прым. абацкі, ✂.

абаткну́ць, ✂; зак.

1. Заткнуць чым-н. дзіркі, шчыліны і пад.

   • А. пазы мохам.
   • А. і засмаліць лодку.

2. Абгарадзіць што-н., абкружыць чым-н. уваткнутым.

   • А. галінкамі градку.

|| незак. абтыкаць, ✂.

абаты́са, ✂, ж.

Настаяцельніца жаночага каталіцкага манастыра.