Verbum

абыхо́джанне, ✂, н.

1. Выяўленне сваіх адносін, манера паводзін у дачыненні да каго-н.

   • Просты ў абыходжанні.
   • Далікатнае а.

2. Уменне карыстацца чым-н.

   • Умелае а. з інструментам.

абыхо́дзіць, ✂; незак.

1. гл. абысці.

2. перан., каго-што і без дапаўнення.

   • Кранаць пачуцці, хваляваць, турбаваць.
   • Гэта яго не абыходзіла.

абыхо́длівы, ✂.

Ветлівы, далікатны ў абыходжанні.

• Абыходлівая і ласкавая медсястра.

|| наз. абыходлівасць, ✂.

абыя́кавы, ✂.

Які не выяўляе ніякай цікавасці да каго-, чаго-н., безуважны, раўнадушны да ўсяго.

• А. да людзей чалавек.
• Абыякавыя адносіны да працы.

|| наз. абыякавасць, ✂.

абы-адку́ль, прысл.

Усё роўна адкуль.

• Абы-адкуль не браць цытат!

абы-дзе́, прысл.

Дзе папала, дзе ўздумаецца.

• Бадзяцца абы-дзе.

абы-калі́, прысл.

Усё роўна калі, хоць калі.

• Прыходзь абы-калі.

абы-ко́лькі, займ.

Усё роўна колькі; колькі можна.

абы-куды́, прысл.

Куды папала, куды-небудзь.

• Ехаць абы-куды.
• На экскурсію паслалі не абы-куды, а ў сталіцу.

абы-хто́, займ.

1. Хто-н., хто папала, любы, кожны.

   • Гэту работу абы-хто можа зрабіць.

2. (з адмоўем). Пра асобу, якая чым-н. выдзяляецца сярод іншых.

   • Ён не абы-хто!