Verbum

адміністра́цыя, ✂, ж.

1. Органы выканаўчай улады, кіравання.

2. зб. Службовыя асобы кіравання.

   • А. завода.

|| прым. адміністрацыйны.

• У адміністрацыйным парадку (паводле распараджэння выканаўчай улады).

адміра́л, ✂, м.

Вышэйшае воінскае званне каманднага саставу ваенна-марскіх сіл, а таксама асоба, якая мае такое званне.

• А. флоту.

|| прым. адміральскі, ✂.

адміралце́йства, ✂, н.

1. Месца пабудовы і абсталявання ваенных караблёў (уст.).

2. У царскай Расіі і Англіі: марское ведамства.

|| прым. адміралцейскі, ✂.

адмо́ва, ✂, ж.

1. адмовіцца, -ць.

2. Тое, што і адмаўленне (у 2 знач.).

адмо́віцца, ✂; зак.

Не згадзіцца, не пажадаць зрабіць што-н., не захацець прызнаць, прыняць што-н.

• А. ад даручэння.
• А. ад дапамогі.

|| незак. адмаўляцца, ✂.

|| наз. адмова, ✂.

адмо́віць, ✂; зак.

1. Не задаволіць чыёй-н. просьбы, патрабавання.

   • А. у просьбе.

2. Абмежаваць у чым-н., пазбавіць чаго-н.

   • А. сабе ў чым-н.

3. Не даць згоды на шлюб.

   • Дзяўчына адмовіла сватам.

|| незак. адмаўляць, ✂.

|| наз. адмова, ✂.

адмо́кнуць, ✂; зак.

1. Зрабіцца мяккім ад вільгаці.

   • У вадзе лыка адмокла.

2. Вымакнуць, прапасці ад лішку вільгаці.

   • У лагчыне бульба адмокла.

3. Намокшы, адстаць, аддзяліцца.

   • Наклейка адмокла.

|| незак. адмакаць, ✂.

адмо́ўе, ✂, н.

У граматыцы: слова, якое адмаўляе сэнс другога слова або фразы, напр. «не», «ні».

адмо́ўны, ✂.

1. Які змяшчае ў сабе адмаўленне.

   • Адмоўная рэцэнзія.
   • А. адказ.

2. Дрэнны, варты асуджэння.

   • А. персанаж у п’есе.

3. Ў матэматыцы: які ўяўляе сабой велічыню, узятую са знакам мінус, меншую за нуль.

   • А. лік.

4. Які адносіцца да таго віду электрычнасці, носьбітамі якога з’яўляюцца электроны (спец.),

   • А. электрычны зарад.

|| наз. адмоўнасць, ✂.

адмурава́ць, ✂; зак.

Пабудаваць, вымураваць з камення ці з цэглы.

• А. дом.