Verbum

або́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Абозны возчык, фурман.

2. Ваеннаслужачы абозных часцей (разм.).

3. перан. Той, хто адстае, пляцецца ў хвасце (разм.).

Раўняцца па перадавіках, а не па абозніках.

або́зня, -і, мн. -і, -яў, ж.

Халодная будыніна, дзе знаходзяцца калёсы, сані і пад.

На зіму калёсы паставілі ў абозню.

або́і, -яў.

Тое, што і шпалеры.

|| прым. або́йны, -ая, -ае.

Абойная фабрыка.

або́йма, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Металічная рамка для патронаў, якая ўстаўляецца ў магазінную каробку агнястрэльнай зброі; колькасць патронаў у такой рамцы.

А. патронаў.

2. Скаба, абруч і пад., якія служаць для замацавання частак машын, збудаванняў і пад. (спец.).

Жалезабетонная а.

3. перан. Шэраг, набор чаго-н. (пра тое, што з’яўляецца адно за адным; разм., часцей неадабр.).

Цэлая а. аргументаў.

або́ймы, -аў.

Абрамленне, акружэнне.

Азёры ў пышных абоймах лазы.

або́йшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Майстар, спецыяліст па абіўцы мэблі, дзвярэй.

або́лтус, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм., лаянк.).

Нядбайнік, гультай, дурань; невук.

або́ра¹, -ы, мн. -ы, або́р, ж. (уст.) Тонкія вяровачкі ў лапцях, якімі абмотваюцца анучы.

Развязаліся аборы.

◊

Аборай хлеб кроіць (разм.) — пра некультурнага, нязграбнага чалавека.

|| прым. або́рачны, -ая, -ае.

або́ра², -ы, мн. -ы, або́р, ж. (уст.).

Хлеў для кароў, кароўнік.

або́рка¹, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Невялікая, тонкая вяровачка; шпагаціна.

Перавязаць пакунак аборкай.