а¹,
Літара, якая абазначае галосны гук [а] сярэдняга рада ніжняга пад’ёму.
Ад а да я — ад пачатку да канца.
а¹,
Літара, якая абазначае галосны гук [а] сярэдняга рада ніжняга пад’ёму.
Ад а да я — ад пачатку да канца.
а²,
1. Злучае сказы і члены сказа са
2. Далучае сказы або члены сказа са
А то —
1) Іначай, у адваротным выпадку.
2) Аказваецца, а на самай справе.
3) Далучае сказы і члены сказа, якія ўдакладняюць, развіваюць або паясняюць папярэднюю думку.
4)
5) Або, ці.
А не то (дык) —
а³,
1.
2.
3.
а⁴,
Перадае здзіўленне, здагадку, прыпамінанне, прыкрасць, абурэнне, пагрозу, жах, адчай, боль і
а⁵,
а...¹ (а таксама аб..., аб’..., аба...), прыстаўка.
Абазначае:
1) пашырэнне дзеяння на ўсю паверхню прадмета, накіраванасць яго вакол або па краях прадмета: агарадзіць, агледзець, атынкаваць, ахапіць, акаваць, абпаліць, абабіць;
2) накіраванасць руху міма прадмета, абмінанне яго: абысці (лужыну), абагнуць;
3) ахоп дзеяннем многіх асоб, прадметаў, пашырэнне дзеяння на ўсе прадметы, на ўсіх асоб: абабегаць (усе хаты), адарыць, абдзяліць (падарункамі);
4) празмернасць якога
5) перавагу над кім-, чым
6) наяўнасць недахопу, памылкі ў дзеянні: агаварыцца, абмовіцца;
7) забеспячэнне чым
8) ператварэнне ў каго-, што
9) дасягненне выніку дзеяння, стану: адзічэць, абрыдзець, апасці, асесці, ажывіцца, аблезці.
а...² (а таксама ан...), прыстаўка.
Абазначае адсутнасць прыметы, уласцівасці, паказанай у асноўнай частцы слова (без прыстаўкі): амаральны, апалітычнасць, алагічны, анаэробы.
аа́зіс, -а,
1. Месца ў пустыні, дзе ёсць вада і расліннасць.
2. Аб чым
||
аарта́льны
аб,
1. з
2. з
3. з