Verbum

адыме́нны, ✂.

У мовазнаўстве: утвораны ад назоўніка або прыметніка.

• А. дзеяслоў.

адымча́ць, ✂; зак. (разм.).

Хутка адвезці або аднесці.

адысці́, ✂; зак.

1. Пайсці, аддаліцца ад якога-н. месца.

   • А. ад стала.
   • Поезд адышоў дзве гадзіны таму назад.
   • А. ў нябыт (перан. памерці).

2. Адступіцца, адмовіцца.

   • А. ад сваіх ранейшых поглядаў.

3. Адстаць, аддзяліцца ад чаго-н.

   • Дошкі ад сцяны адышлі.

4. Прыйсці ў звычайны, нармальны стан.

   • Адышоў ад хваробы, паправіўся.
   • А. ад страху.

5. Перайсці ў чыю-н. уласнасць.

   • Панская зямля адышла сялянам.
   • Дом адышоў сыну.

6. Прайсці, мінуць.

   • Адышлі касьба і жніво, запахла восенню.

|| незак. адыходзіць, ✂.

|| наз. адыход, ✂.

◊

• На адыход (адход) — перад тым, як пайсці, разысціся: на развітанне.

|| прым. адыходны, ✂.

• А. гудок.

адысці́ся, ✂; зак.

Ідучы, аддаліцца ад якога-н. месца.

• А. ад хаты.

|| незак. адыходзіцца, ✂.

адыхо́д, ✂, м.

1. гл. адысці.

2. мн. -аў. Рэшткі якой-н. вытворчасці, прыдатныя для перапрацоўкі або якіх-н. іншых мэт.

   • Нафтавыя а.
   • Харчовыя а.

адыхо́дак, ✂, м.

У выразе: на адыходак — на развітанне.

адыхо́длівы, ✂ і адхо́длівы, ✂.

Які хутка і лёгка супакойваецца пасля злосці, гневу, раздражнення.

• У яе сэрца адыходлівае.

|| наз. адыходлівасць, ✂ і адходлівасць, ✂.

адыхо́дная, ✂, ж.

Малітва па нябожчыку.

• Чытаць адыходную.

адыхо́днік, ✂, м. (уст.).

Селянін, які часова ідзе з вёскі на сезонныя работы.

адыхо́дніцтва, ✂, н. (уст.).

Заняткі адыходніка.

• Працаваць на адыходніцтве.