Verbum

адраі́цца, ✂; зак. (спец.).

Утварыць новы рой, аддзяліўшыся ад старога (пра пчол).

• Пчолы адраіліся.

адра́іць​¹, ✂; зак.

Адгаварыць ад чаго-н., параіць, пераканаць не рабіць чаго-н.

• Дзецям адраілі так позна ісці ў лес.

адраі́ць​², ✂; зак. (спец.).

Аддзяліць частку пчол для ўтварэння новага рою.

адранцве́лы, ✂.

Які знаходзіцца ў стане адранцвення, здранцвелы, знямелы.

• Адранцвелыя ногі.

|| наз. адранцвеласць, ✂.

а́драс, ✂, м.

1. Надпіс на паштовым адпраўленні, які называе атрымальніка і месца назначэння.

   • Дакладны а. на пасылцы.
   • Зваротны а. (адрас адпраўшчыка).

2. Месцазнаходжанне, месцажыхарства, а таксама абазначэнне, назва месцазнаходжання, месцажыхарства.

   • Службовы а.
   • Пісаць на а.

3. Пісьмовае прывітанне ў гонар якой-н. урачыстай падзеі, юбілею.

   • Віншавальны а.

◊

• Не на той адрас (разм.) — не туды або не таму, куды або каму назначалася.

• У адрас каго-чаго — у адносінах каго-, чаго-н., пра каго-, што-н.

|| прым. адрасны, ✂.

• А. стол (установа, якая рэгіструе асоб, што жывуць у пэўнай мясцовасці, і выдае даведкі пра іх месцажыхарства).
• Адрасная кніга (са спісам адрасоў асоб і ўстаноў).

адрасава́цца, ✂; зак. і незак. (уст.).

Звярнуцца (-ртацца) асабіста або пісьмова.

адрасава́ць, ✂; зак. і незак.

1. Паслаць (-сылаць) на які-н. адрас.

   • А. ліст брату.

2. перан. Накіраваць (-роўваць).

   • Заўвагі адрасаваны рэдактару.

|| прым. адрасавальны, ✂.

адраса́нт, ✂, м.

Той, хто пасылае паштовае адпраўленне; адпраўнік.

|| ж. адрасантка, ✂.

адраса́т, ✂, м.

Той, каму адрасавана паштовае адпраўленне.

|| ж. адрасатка, ✂.

адрасці́, ✂; зак.

Дасягнуць ў росце якіх-н. памераў (пра валасы, пазногці, расліны і пад.).

• Валасы адраслі.

|| незак. адрастаць, ✂.