Verbum

адурма́ніцца гл. дурманіць.

адурма́ніць гл. дурманіць.

адурне́лы, -ая, -ае.

Тое, што і адурэлы.

адурне́ць гл. дурнець.

адуры́ць, адуру́, аду́рыш, аду́рыць; зак.

У выразе: адурыць галаву (разм.) — надакучыць гаворкай, просьбамі, прапановамі і пад.; угаворамі прымусіць што-н. зрабіць.

адурэ́лы, -ая, -ае (разм.).

Які дайшоў да адурэння, які выражае адурэнне.

А. чалавек.

А. позірк.

|| наз. адурэ́ласць, -і, ж.

адурэ́нне, -я, н. (разм.).

Стан паводле знач. дзеяслова адурэць.

Дайсці да поўнага адурэння.

адурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак.

1. Страціць здольнасць усведамляць што-н.

А. ад ператамлення.

2. Прыйсці ў адурэлы стан ад розных пахаў.

Адурэла галава ад чаромхі.

|| незак. дурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е.

адусю́ль, прысл.

З розных месц, з усіх бакоў.

А. чуліся вясёлыя галасы.

адутлава́ты, -ая, -ае.

Тое, што і азызлы.

А. твар.

|| наз. адутлава́тасць, -і, ж.