Verbum

адва́дзіць, -ва́джу, -ва́дзіш, -ва́дзіць; -ва́джаны; зак., каго-што, ад чаго (разм.).

Адвучыць ад якой-н. прывычкі, ад хаджэння да каго-н. або куды-н.; прымусіць перастаць што-н. рабіць, адвыкнуць ад чаго-н.

А. ад курэння.

|| незак. адва́джваць, -аю, -аеш, -ае.

адвадзяне́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

Стаць вадзяністым, звадзянець.

Чарніла адвадзянела.

адваёўваць гл. адваяваць.

адва́жны, -ая, -ае.

Смелы, рашучы.

А. баец.

|| наз. адва́жнасць, -і, ж.

адва́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца; зак., на што і з інф.

Праявіць адвагу, рашучасць, асмеліцца.

А. на смелы ўчынак.

|| незак. адва́жвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

адва́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; зак., што і чаго.

Аддзяліўшы, узважыць частку чаго-н.

А. кілаграм цукру.

|| незак. адва́жваць, -аю, -аеш, -ае.

адвака́т, -а, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м.

Юрыст, які абараняе на судзе чые-н. інтарэсы; абаронца.

Наняць адваката.

|| прым. адвака́цкі, -ая, -ае.

адвакату́ра, -ы, ж.

1. зб. Адвакаты.

Абласная а.

2. Дзейнасць адваката.

Займацца адвакатурай.

адвака́цтва, -а, н.

Дзейнасць адваката.

адва́л, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у, гл. адваліць (да 1 знач.).

2. -а. Прыстасаванне ў плузе для адразання і пераварочвання пласта зямлі.

3. -а. Перавернуты пласт зямлі.

4. -а. Насып з пустых парод, шлаку і пад. на горных распрацоўках (спец.).

|| прым. адва́льны, -ая, -ае (да 2—4 знач.).

◊

Да адвалу (разм.) — наесціся да сыці.