Verbum

абрыва́ць¹ гл. абарваць¹.

абрыва́ць² гл. абарваць².

абры́вісты, -ая, -ае.

Круты, з абрывамі.

А. бераг.

|| наз. абры́вістасць, -і, ж.

абры́даць, -аю, -аеш, -ае; зак. (разм.).

Тое, што і абрыдзець.

Яму абрыдла праца.

|| незак. абры́дваць, -аю, -аеш, -ае.

абры́дзець, -ею, -ееш, -ее; абры́дзеў, -дзела і абры́д, -дла; зак.

Надакучыць, апрацівець, апрыкраць, прыесціся.

абры́длівы, -ая, -ае.

Надакучлівы.

Абрыдлівая імжа.

абры́длы, -ая, -ае (разм.).

Які абрыдзеў, надакучыў.

А. халодны дождж.

абры́днуць, -ну, -неш, -не; абры́днуў, -нула і абры́д, -дла; абры́дні́; зак. (разм.).

Тое, што і абрыдзець.

Хлеб ніколі не абрыдне.

абры́зглы, -ая, -ае.

Пра малако, якое пачало скісаць.

Абрызглае малако.

абры́згнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -гне; абры́зг, -гла; зак.

Набыць кіслы смак, закіснуць (пра малако).

Малако абрызгла.

|| незак. абрызга́ць, -а́е.