Verbum

абле́тнік, -у, м., зб.

Дровы, нарыхтаваныя вясною на зіму, якія аблетавалі, падсохлі за лета.

А. зімой добра гарыць.

аблёт гл. аблётаць, абляцець.

аблётаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.,

1. каго-што. Лётаючы, пабываць (за кароткі час) у розных месцах (разм.).

А. горад.

А. знаёмых.

2. што. Выпрабаваць у час палётаў.

А. самалёт.

|| незак. аблётваць, -аю, -аеш, -ае (да 2 знач.).

|| наз. аблёт, -у, М-лёце, м.

аблётваць гл. аблётаць, абляцець.

аблётны гл. абляцець.

абліва́нне, -я, н.

1. гл. абліць.

2. Водная працэдура.

Халодныя абліванні.

абліва́ха, -і, ДМ -ва́се, ж. (разм.).

Зімовы дождж, які замярзае на зямлі, на дрэвах і пад.; галалёд.

абліва́цца гл. абліць.

абліва́ць гл. абліць.

абліга́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

Каштоўная папера, па якой яе ўладальніку выплачваецца даход у форме працэнтаў або выйгрышаў

|| прым. аблігацы́йны, -ая, -ае.