Verbum

абра́з, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Выява Бога, святога або падзей іх жыцця як прадмет рэлігійнага пакланення вернікаў.

У хаце на покуці віселі абразы.

|| памянш. абразо́к, -зка́, мн. -зкі́, -зко́ў, м.

абра́за, -ы, мн. -ы, абра́з, ж.

1. гл. абразіць.

2. Абразлівае слова, абразлівы ўчынак.

Цяжкая а.

абраза́нне, -я, н.

1. гл. абрэзаць.

2. Рэлігійны абрад у яўрэяў і мусульман, звязаны з выдаленнем крайняй плоці ў хлопчыкаў.

абраза́цца гл. абрэзацца.

абраза́ць гл. абрэзаць.

абразі́на, -ы, мн. -ы, -зі́н, ж. (разм., лаянк.).

Агідны, брыдкі твар, а таксама благі чалавек.

абра́зіцца, -ра́жуся, -ра́зішся, -ра́зіцца; -ра́зься; зак.

Адчуць сябе абражаным, зняважаным, моцна пакрыўдзіцца.

|| незак. абража́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

абра́зіць, -ра́жу, -ра́зіш, -ра́зіць; -ра́зь; -ра́жаны; зак., каго-што.

Пакрыўдзіць, моцна ўнізіць.

А. словам.

А. дзеяннем.

|| незак. абража́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. абра́за, -ы, ж.

абразкі́, -о́ў, адз. -зо́к, -зка́, м. (спец.).

Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозе, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.

|| прым. абразко́вы, -ая, -ае.

абра́злівы, -ая, -ае.

Такі, які нясе ў сабе абразу.

Абразлівыя словы.

|| наз. абра́злівасць, -і, ж.