Verbum

самаву́к, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Тое, што і самавучка.

самаву́кам, прысл.

Самастойна, без сістэматычнага навучання, без кіраўніка.

С. авалодаць замежнай мовай.

самаву́чка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -чцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -чак.

Чалавек, які навучыўся чаму-н. самастойна, без сістэматычнага навучання і без кіраўніка.

Кравец-с.

самавучы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Падручнік для самастойнага вывучэння чаго-н.

С. ігры на баяне.

С. французскай мовы.

самавы́значыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак.

Вызначыць сваё месца ў жыцці, у грамадстве, усвядоміць свае грамадскія нацыянальныя інтарэсы і пад.

|| незак. самавызнача́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

|| наз. самавызначэ́нне, -я, н.

самавызначэ́нне, -я, н.

1. гл. самавызначыцца.

2. Права нацыі на стварэнне сваёй нацыянальнай дзяржаўнасці.

самавыкрыва́нне, -я і самавыкрыццё, -я́, н.

Выкрыванне самога сябе, сваіх дзеянняў, учынкаў.

самавыхава́нне, -я, н.

Свядомая дзейнасць чалавека па выхаванні ў самім сабе пэўных якасцей.

самавыхвале́нне, -я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, здольнасцей.

самаго́н, -у, м. і самаго́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Самаробная гарэлка са злакаў, цукру, караняплодаў, садавіны і пад.

|| прым. самаго́нны, -ая, -ае.

С. апарат.