Verbum

абавя́заны, ✂.

1. з інф. Які мае што-н. сваім абавязкам.

   • Я а. дапамагчы таварышу.

2. Які знаходзіцца ў даўгу перад кім-, чым-н.

   • Я многім а. гэтаму чалавеку.

абавяза́цельства, ✂, н.

1. Афіцыйна дадзенае абяцанне або дагавор, якія патрабуюць ад таго, хто іх дае, абавязковага выканання.

   • Дагаворныя абавязацельствы.

2. Грашовы пазыковы дакумент (спец.).

абавяза́цца, ✂; зак.

Узяць на сябе абавязацельства (у 1 знач.).

• А. дасягнуць яшчэ лепшых ураджаяў.

|| незак. абавязвацца, ✂.

абавяза́ць, ✂; зак.

Ускласці на каго-н. якія-н. абавязкі, прадпісаць.

• А. загадчыка лабараторыі падрыхтаваць справаздачу.

|| незак. абавязваць, ✂.

абавязко́вы, ✂.

1. Які безумоўна трэба выконваць.

   • Абавязковая пастанова.
   • Абавязкова (прысл.) прыйду.

2. Які заўсёды павінен быць, заўсёды прысутнічае.

   • А. экзэмпляр.

|| наз. абавязковасць, ✂.

абагаві́ць, ✂; зак.

Тое, што і абогатварыць.

|| незак. абагаўляць, ✂.

|| наз. абагаўленне, ✂.

абагаці́цца, ✂; зак.

1. Стаць багатым, разбагацець.

2. Стаць багацейшым на якое-н. рэчыва (пра руду, глебу; спец.).

   • Глеба абагацілася азотам.

|| незак. абагачацца, ✂.

|| наз. абагачэнне, ✂.

абагаці́ць, ✂; зак.

1. Зрабіць багатым, багацейшым.

   • А. народ.
   • А. мову.

2. Палепшыць якасць, павысіць каштоўнасць чаго-н., уносячы ці выдаляючы пэўнае рэчыва і пад. (спец.).

   • А. руду.
   • А. глебу.

|| незак. абагачаць, ✂.

|| наз. абагачэнне, ✂.

абагача́льнік, ✂, м. (спец.).

1. Рэчыва, састаў, якія паляпшаюць якасць глебы, руды і пад.

   • Абагачальнікі глебы.

2. Спецыяліст па абагачэнню выкапняў.

абагача́льны, ✂.

Які служыць для абагачэння выкапняў.

• А. завод.