Verbum

капулі́раваць

(лац. copulare = злучаць)

рабіць прышчэпку чаранком.

капуля́цыя

(лац. copulatio)

палавы працэс у ніжэйшых арганізмаў (грыбоў, водарасцяў).

капуцы́н

(с.-лац. cappucinus)

1) член каталіцкага манаскага ордэна, заснаванага ў 1528 г. як адгалінаванне ордэна францысканцаў (носіць плашч з капюшонам);

2) малпа з доўгімі валасамі, якая водзіцца ў трапічных лясах Цэнтр. і Паўд. Амерыкі;

3) голуб з пер’ем на шыі накшталт капюшона.

капшу́к

(тур. kapčuk)

мяшочак для тытуню, які зацягваецца шнурком.

капэ́ла

(польск. kapela, ад с.лац. capella = капліца)

1) хор, а таксама ансамбль, інструментальны ці змешаны (са спевакоў і музыкантаў);

2) хор пеўчых;

3) каталіцкая ці англіканская капліца ў выглядзе асобнага збудавання, прыбудоўкі да касцёла або ў самім касцёле.

капюшо́н

(фр. capuchon)

адкідны галаўны ўбор, прымацаваны да каўняра верхняга адзення.

капялю́ш

(польск. kapelusz, ад с.-лац. cappellus)

галаўны ўбор з палямі і высокім верхам.

кар

(ням. Kar)

чашападобнае паглыбленне каля вяршыні гары, што ўтвараецца пад уплывам марознага выветрывання.

карабі́н

(фр. carabine)

1) баявая вінтоўка з кароткім ствалом;

2) паляўнічая вінтоўка, з якой палююць на буйнога звера;

3) спружыновая зашчапка ў ланцужках, лейцах і інш.

карабіне́р

(фр. carabinier, іт. carabiniere)

1) салдат, узброены карабінам 1, у арміях Зах. Еўропы ў 17—19 ст.;

2) жандар у Італіі.