Verbum

ка́па

(польск. kapa, ад с.-лац. сарра)

узорыстае пікейнае пакрывала на ложак.

капа́л

(ісп. copal)

цвёрдая выкапнёвая смала расліннага паходжання, якая выкарыстоўваецца для прыгатавання лакаў, лінолеуму і інш.

капані́р

(фр. caponnière)

фартыфікацыйнае збудаванне, з якога можна весці флангавы фланговы або косапрыцэльны агонь у двух процілеглых напрамках.

ка́пар

(ст.-польск. kapar, kafar, ад ням. Keffer)

1) металічная або драўляная канструкцыя для забівання паляў;

2) тое, што і капёр;

3) прыстасаванне для драбнення металічнага лому і адходаў вытворчасці на металургічных заводах.

капатава́ць

(фр. capoter)

1) пакрываць капотам частку самалёта, аўтамабіля і інш.;

2) перакульвацца праз насавую (маторную) частку пры аварыі (пра самалёт, аўтамабіль).

капата́ж

(фр. capotage)

від аварыі, калі самалёт пры руху па зямлі або аўтамабіль перакульваецца цераз насавую (маторную) частку.

капацыта́цыя

(ад лац. capacitas = здольнасць)

набыццё сперматазоідамі млекакормячых здольнасці да пранікнення праз яйцавую абалонку ў яйцо.

капеі́на

(н.-лац. copeina)

рыба атрада карпападобных, якая пашырана ў вадаёмах Паўд. Амерыкі; на Беларусі гадуецца як акварыумная.

капела́н

(польск. kapelan, ад с.лац. capellanus)

каталіцкі свяшчэннік пры капліцы або ў арміі.

капелі́раваць

(фр. coupeller, ням. kapellieren)

аддзяляць золата і серабро ад прымесі іншых металаў шляхам прагравання са свінцом у капелі.