Verbum

евангелі́ст

(гр. euangelistes)

1) аўтар адной з чатырох кананічных частак евангелля;

2) член евангелічнай абшчыны або секты.

ева́нгелле

(гр. euangelion = літар. добрая вестка)

1) раннехрысціянскія творы аб «зямным жыцці» Ісуса Хрыста, якія падзяляюцца на кананічныя (Марка, Матфея, Лукі, Іаана), уключаныя царквою ў склад Новага запавету, і апакрыфічныя;

2) перан. твор, у якім змяшчаюцца асноўныя прынцыпы чаго-н.

е́гер

(ням. Jäger)

1) прафесіянальны паляўнічы, які кіруе паляваннем;

2) служачы запаведніка, які даглядае і вывучае жывёл і птушак, што там разводзяцца;

3) салдат асобых стралковых (егерскіх) палкоў у некаторых еўрапейскіх арміях у 18—19 ст.

егерма́йстар

(ням. Jägermeister)

начальнік над прыдворнымі егерамі.

егіптало́гія

(ад гр. Aigyptos + -логія)

комплексная навука, якая вывучае мову, гісторыю, культуру Стараж. Егіпта.

е́днасць

(польск. jedność)

1) адзінства, згуртаванасць;

2) агульнасць, супольнасць.

езуі́т

(с.-лац. iesuita, ад лац. Jesus = Ісус)

1) член манаскага каталіцкага ордэна «Таварыства Ісуса», заснаванага ў 1534 г. для барацьбы з Рэфармацыяй і абароны папства;

2) перан. хітры, крывадушны чалавек, здольны на ўсякую подласць.

екце́ння екцення́

(гр. ekteneia = шчырасць)

частка праваслаўнага набажэнства.

-емія

гл. -эмія.

епа́рхія

(гр. eparchia)

царкоўна-адміністрацыйная тэрытарыяльная адзінка ў праваслаўнай, каталіцкай і англіканскай цэрквах.