Verbum

кар

(ням. Kar)

чашападобнае паглыбленне каля вяршыні гары, што ўтвараецца пад уплывам марознага выветрывання.

карабі́н

(фр. carabine)

1) баявая вінтоўка з кароткім ствалом;

2) паляўнічая вінтоўка, з якой палююць на буйнога звера;

3) спружыновая зашчапка ў ланцужках, лейцах і інш.

карабіне́р

(фр. carabinier, іт. carabiniere)

1) салдат, узброены карабінам 1, у арміях Зах. Еўропы ў 17—19 ст.;

2) жандар у Італіі.

карава́н

(кр.-тат., тур. karwan, ад перс. kärvān)

1) група ўючных жывёл, якія перавозяць грузы, людзей у пустынях, стэпах (напр. к. вярблюдаў);

2) перан. доўгая чарада аднародных істот, прадметаў, якія рухаюцца ў адным напрамку (напр. к. воблакаў);

3) група суднаў, якія ідуць адно за другім або выконваюць агульную задачу.

карава́нінг

(англ. caravaning, ад caravan = прычэп, фургон)

перасоўны будыначак для аўтатурыстаў.

карава́н-сара́й

(ад перс. kärvān = караван + särai = палац)

пастаялы заезны і гандлёвы двор для караванаў у краінах Усходу.

караве́ла

(іт. caravella, ад ісп. carabela)

старадаўняе марское паруснае судна са складанай сістэмай парусоў.

караву́л

(цюрк. karaul)

1) узброеная варта (паставіць к.);

2) нясенне варты (быць у каравуле).

карага́на

(н.-лац. caragana, ад цюрк. karagana)

кустовая расліна сям. бабовых з парнаперыстаскладаным лісцем і жоўтымі кветкамі, пашыраная ва Усх. Еўропе і Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

карага́ч

(цюрк. kara agač = чорнае дрэва)

лісцевае дрэва сям. вязавых з шатрападобнай кронай, пашыранае ў Сярэд. Азіі і Закаўказзі.