Verbum

капітанава́ць

(фр. capitonner)

абіваць мяккую мэблю скурай, тканінай такім чынам, каб абіўка ўтварала чатырохвугольнік з гузікамі.

капіта́н-лейтэна́нт

(ад капітан + лейтэнант)

афіцэрскае званне ў ваенна-марскім флоце, якое ідзе за званнем старшага лейтэнанта.

капі́тул

(лац. capitulum)

1) калегія духоўных асоб пры епіскапе ў каталіцкай і англіканскай царкве;

2) калегія кіруючых асоб манаскага ордэна;

3) установа, якая займалася ўзнагароджваннем ордэнамі ў царскай Расіі.

капітулява́ць

(лац. capitulare = дамаўляцца)

1) аб’яўляць капітуляцыю 1;

2) перан. адмаўляцца ад працягу барацьбы, адступаць перад цяжкасцямі (напр. к. у спрэчцы).

капітуля́нт

(с.-лац. capitulans, -ntis)

той, хто адступае перад цяжкасцямі, адмаўляецца ад цвёрдай лініі ў чым-н.

капітуля́рыі

(лац. capitularia)

законы і распараджэнні франкскіх каралёў з дынастыі Каралінгаў.

капітуля́цыя

(н.-лац. capitulatio)

1) спыненне ваенных дзеянняў і здача пераможцу на прадыктаваных ім умовах;

2) перан. адмаўленне ад працягу барацьбы, ад прынцыповай абароны сваіх поглядаў, прызнанне свайго бяссілля ў чым-н. (к. перад цяжкасцямі);

3) нераўнапраўны дагавор, на аснове якога іншаземцам прадастаўляецца даецца рад прывілегій у параўнанні з карэнным насельніцтвам.

капітэ́ль

(лац. capitellum = галоўка)

верхняя частка калоны, або пілястры, размешчаная паміж ствалом апоры і гарызантальным перакрыццём (антаблементам).

капка́н

(цюрк. kapkan)

паляўнічая звералоўная пастка, якая складаецца з дзвюх жалезных дуг і спружыны.

каплі́ца

(польск. kaplica < ст.чэш. kaplicé, ад с.-лац. capella)

невялікае хрысціянскае культавае збудаванне без алтара.