Verbum

каптава́ць

(фр. capter, ад лац. captare = хапаць, лавіць)

рабіць каптаж.

капта́ж

(фр. captage, ад лац. captare = хапаць, лавіць)

заключэнне ў трубу, калодзеж або іншае збудаванне падземнай крыніцы вадкасці або газу з мэтай іх найбольш поўнага выкарыстання.

капта́л

(ням. Kaptal, ад Kaptalband)

баваўняная або шаўковая стужка з патоўшчаным краем, якая служыць для змацавання кніжных аркушаў.

капту́р​¹

(польск. kaptur, ад чэш. kaptour)

1) дзіцячы або жаночы галаўны ўбор у выглядзе шапачкі з вушкамі;

2) невялікі дах, навес конусападобнай формы над чым-н.;

з коптурам — вышэй краёў, з верхам.

капту́р​²

(ст.-польск. kaptur, ад лац. captura)

часовая надзвычайная ўстанова ў сярэдневяковых феадальных дзяржавах, якая дзейнічала ў час бескаралеўя, каб здзяйсняць правасуддзе па найбольш важных пытаннях; на Беларусі вядомы з 1587 г.; каптуровы суд.

каптэна́рмус

(рус. каптенармус, ад фр. capitaine d’armes)

службовая асоба малодшага каманднага саставу ў арміях некаторых краін, якая адказвае за ўлік і выдачу харчавання, абмундзіравання, зброі.

капулі́раваць

(лац. copulare = злучаць)

рабіць прышчэпку чаранком.

капуля́цыя

(лац. copulatio)

палавы працэс у ніжэйшых арганізмаў (грыбоў, водарасцяў).

капуцы́н

(с.-лац. cappucinus)

1) член каталіцкага манаскага ордэна, заснаванага ў 1528 г. як адгалінаванне ордэна францысканцаў (носіць плашч з капюшонам);

2) малпа з доўгімі валасамі, якая водзіцца ў трапічных лясах Цэнтр. і Паўд. Амерыкі;

3) голуб з пер’ем на шыі накшталт капюшона.

капшу́к

(тур. kapčuk)

мяшочак для тытуню, які зацягваецца шнурком.