Verbum

канспірава́ць

(лац. conspirare)

прымяняць канспірацыю, захоўваць у тайне што-н. (напр. к. дзейнасць).

канспіра́тар

(с.-лац. conspirator)

той, хто прымяняе канспірацыю, захоўвае ў тайне што-н.

канспіраты́ўны

(лац. conspiratus = тайны)

звязаны з канспірацыяй, тайны, падпольны.

канспіра́цыя

(лац. conspiratio)

1) тайныя метады дзейнасці падпольнай арганізацыі і яе членаў;

2) перан. захоўванне тайны.

канста́нта

(лац. constan, -ntis = нязменны, пастаянны)

1) пастаянная велічыня (у матэматыцы, фізіцы, хіміі); 2)літ. асноўны рытмастваральны кампанент, які вызначае рытмічную прыроду верша.

канстанта́н

(ад лац. constans, -ntis = нязменны, пастаянны)

сплаў медзі з нікелем і прымесямі некаторых іншых элементаў.

канста́нтнасць

(ад канстантны)

псіх. адноснае пастаянства ўспрымальных характарыстык аб’екта (яго велічыні, формы, колеру) пры параўнальна шырокім дыяпазоне змены ўмоў успрымання (аддаленасці, ракурсу, асветленасці і інш.).

канста́нтны

(лац. constans, -ntis)

пастаянны, нязменны, устойлівы.

канстатава́ць

(фр. constater)

адзначаць, пацвярджаць наяўнасць чаго-н. (напр. к. факт).

канстата́цыя

(фр. constatation)

адзначэнне, пацвярджэнне наяўнасці чаго-н. (напр. к. факта).