Verbum

каацэрва́цыя

(лац. coacervatio = намнажэнне)

узнікненне ў растворы высокамалекулярных злучэнняў кропляў, узбагачаных раствораным рэчывам (каацэрватаў).

кабала́​¹

(тур. kabala, ад ар. qabālä)

1) даўгавое абавязацельства ў Вялікім княстве Літоўскім (14—17 ст.);

2) поўная залежнасць ад каго-н., заняволенне (напр. памешчыцкая к).

кабала́​²

(ст.-яўр. kabbäläh = паданне, традыцыя)

сярэдневяковае містычнае вучэнне ў іудаізме, заснаванае на пошуку асновы ўсіх рэчаў у лічбах і літарах.

кабаламі́н

[ад кобаль(т) + (віт)амін]

вітамін B12, які па структуры блізкі да гемаглабіну, але замест жалеза змяшчае кобальт, прысутнічае ў многіх прадуктах жывёльнага паходжання (напр. у печані і нырках буйной рагатай жывёлы); выкарыстоўваецца пры лячэнні малакроўя, нервовых і скурных хвароб і інш.

кабалі́стыка

(ад кабала​²)

1) магічныя ўяўленні і абрады ў яўрэяў, звязаныя з кабалой ;

2) перан. што-н. заблытанае, незразумелае.

кабалье́ра

(ісп. coballero)

1) тытул двараніна ў Іспаніі;

2) ветлівы зварот да мужчыны ў іспанамоўных краінах.

кабальтро́н

[ад кобаль(т) + -трон]

1) прыбор, які выкарыстоўваецца ў медыцыне для глыбокага апрамянення злаякасных пухлін;

2) прыбор для выяўлення дэфектаў у металах.

кабальці́н

(ад кобальт)

мінерал класа сульфідаў белага, сталёва-шэрага колеру; руда кобальту.

каба́н

(цюрк. kaban)

1) самец свінні; парсюк;

2) дзік, вепр.

кабарга́

(рус. кабарга, ад алт. toorgo)

горная бязрогая жывёла сям. аленевых з мускуснай залозай на жываце (у самцоў); пашырана ва Усх. і Паўд.-Усх. Азіі.