Verbum

ка́мбій

(н.-лац. cambium)

тканка ў сцёблах і каранях голанасенных і двухдольных раслін, размешчаная паміж драўнінай і лубам, якая абумоўлівае рост у таўшчыню.

камбінава́ць

(лац. combinare = звязваць, спалучаць)

1) злучаць розныя элементы ў пэўных суадносінах, размяшчаць у пэўным парадку (напр. к. фарбы);

2) рабіць, прыдумваць камбінацыі 2, 3.

камбіна́т

(п.-лац. combinatus = злучаны)

1) аб’яднанне прамысловых прадпрыемстваў розных галін, у якім прадукцыя аднаго прадпрыемства служыць сыравінай або паўфабрыкатам для другога (напр. цэлюлозна-папяровы к.);

2) аб’яднанне некалькіх прадпрыемстваў мясцовай прамысловасці або прадпрыемстваў бытавога абслугоўвання;

3) аб’яднанне навучальных устаноў розных ступеней пры якім-н. прадпрыемстве (вучэбна-вытворчы к.).

камбіна́тар

(фр. combinateur)

спрытны дзялок, які дасягае мэты шляхам лоўкіх аперацый, хітрыкаў.

камбінато́рны

(ад лац. combinare = звязваць, спалучаць)

1) які адносіцца да камбінаторыкі (напр. к. аналіз);

2) лінгв. пазіцыйны; які залежыць ад пазіцыйнага становішча гукаў і іх артыкуляцыйнага ўзаемадзеяння (гл. алафон).

камбінато́рыка

(ад лац. combinare = звязваць, спалучаць)

раздзел матэматыкі, у якім вывучаюцца магчымыя злучэнні элементаў у зададзеным канечным мностве.

камбіна́цыя

(с.-лац. combinatio = злучэнне)

1) спалучэнне, узаемазвязанае размяшчэнне чаго-н. (напр. к. лічбаў);

2) перан. хітрыкі, загадзя абдуманы манеўр для дасягнення якой-н. мэты (спрытная к.);

3) сукупнасць аб’яднаных адной задумай прыёмаў, дзеянняў (напр. футбольная к., шахматная к.);

4) жаночая сарочка, якую надзяваюць непасрэдна пад сукенку.

камбінезо́н

(фр. combinaison)

рабочы касцюм, які складаецца з курткі і штаноў, сшытых разам.

ка́мбіо

(іт. cambio = размен)

вэксаль, пазыковы ліст (параўн. рэкамбіо).

камбі́ст

(іт. cambista = мяняла)

асоба, якая займаецца вэксальнымі аперацыямі і продажам вэксаляў і замежных манет.