Verbum

палітэхнікум, ✂, м.

Сярэдняя політэхнічная навучальная ўстанова.

паліўны, ✂.

1. Які мае патрэбу ў паліўцы.

   • Паліўныя землі.

2. Заснаваны на штучным арашэнні.

   • Паліўное земляробства.

паліца​¹, ✂, ж.

Старажытная зброя — цяжкая дубіна з патоўшчаным канцом.

паліца​², ✂, ж.

1. Прымацаваная да сцяны або зробленая ў сцяне, шафе гарызантальная дошка для розных прадметаў (кніг, пасуды і інш.).

2. Месца для ляжання ў пасажырскім вагоне.

   • Верхняя п.

3. Тое, што і адвал​¹ (у 3 знач.).

|| памянш. палічка, ✂.

|| прым. палічны, ✂.

паліцай, ✂, м. (пагард.).

У час Вялікай Айчыннай вайны ў акупіраваных раёнах: здраднік з мясцовага насельніцтва, які служыў у фашысцкай паліцыі.

паліцмайстар, ✂, м.

Начальнік паліцыі ў буйных гарадах царскай Расіі, а таксама ў некаторых інш. дзяржавах.

|| прым. паліцмайстарскі, ✂.

паліцца​¹, ✂; незак.

Пра печ: мець у сабе раскладзены агонь.

• У кухні палілася пліта.

паліцца​², ✂; зак.

1. гл. паліць​².

2. Пачаць ліцца.

   • З гор паліліся ручаі.

паліцыя, ✂, ж.

1. У некаторых краінах: адміністратыўны орган аховы дзяржаўнай бяспекі і грамадскага парадку.

2. зб. Асобы, якія служаць у гэтым органе.

|| прым. паліцэйскі, ✂.

• П. чын.
• Атрад паліцэйскіх (наз.).
• Паліцэйскія метады кіравання (перан. якія апіраюцца на насілле).

паліць​¹, ✂; незак.

1. Знішчаць агнём.

   • П. паперу.

2. Прымушаць гарэць (для асвятлення, ацяплення).

   • П. дровы.

3. Запальваць (крыніцу асвятлення; разм.).

   • П. святло.

4. у чым і што. Распальваць і падтрымліваць агонь у печы; абаграваць памяшканне, раскладваючы агонь у печы, пліце і пад.

   • П. у печы або печ.
   • П. лазню.

5. Апрацоўваць агнём, жарам, абпальваць (разм.).

   • П. цэглу.

6. Дзеяннем чаго-н. гарачага, едкага ці халоднага выклікаць апёк, адчуванне апёку.

   • Сонца паліла нясцерпна.
   • Мароз паліць твар.

7. перан. Трывожыць, мучыць.

   • Смутак паліць душу.

|| зак. спаліць, ✂.

|| наз. спаленне, ✂.

|| наз. паленне, ✂.