Verbum

пучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. гл. пук.

2. Мноства чаго-н., што разыходзіцца з аднаго месца, адной кропкі.

П. прамянёў.

|| прым. пучко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

пу́чыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыцца; незак.

Станавіцца выпуклым, узнімацца ўгору.

Лёд пучыцца.

|| зак. успу́чыцца, -ыцца і вы́пучыцца, -ыцца.

пу́чыць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыць; незак.

Уздымаць, рабіць выпуклым.

Вецер пучыць брызент.

|| незак. успу́чыць, -ыць і вы́пучыць, -ыць.

|| наз. пу́чанне, -я, н.