Verbum

по́мач, -ы, Т -ччу, ж.

Дапамога, падмога.

Ад дзяцей маю добрую п.

по́меж.

1. прысл. Поруч, побач.

Ісці п.

2. прыназ. з Т (у спалуч. з прыназ. «з»). Поруч, побач з кім-, чым-н.

Стаяць п. з бацькам.

по́месь, -і, ж.

1. Жывёліна або расліна, атрыманая ад скрыжавання розных парод, гатункаў.

Мул — п. асла з кабылай.

2. перан. Мешаніна, сумесь чаго-н. разнароднага.

П. натуралізму з пошласцю.

по́мнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Скулыітурнае або архітэктурнае збудаванне ў знак ушанавання памяці каго-, чаго-н.

П.

Максіму Багдановічу.

2. Прадмет культуры мінулага.

Археалагічны п.

Помнікі пісьменнасці (старажытныя рукапісы).

по́мніцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -іцца; незак.

1. Захоўвацца, утрымлівацца ў памяці, не забывацца.

Мне помняцца тыя дні.

2. у знач. пабочн. сл. по́мніцца (у 3 ас. адз.). Як у памяці.

Помніцца, вы тады прыходзілі да нас.

по́мніць, -ню, -ніш, -ніць; незак., каго-што, пра каго-што, аб кім-чым і з дадан. сказам.

Трымаць у памяці, не забываць.

П. сваё маленства.

П. верш на памяць.

П. пра сяброў.

П. аб сваіх абавязках.

◊

Не помніць сябе ад чаго — будучы ўсхваляваным, не кантраляваць сваіх дзеянняў, учынкаў.

Не п. сябе ад шчасця.

по́мпа¹, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Прыстасаванне, якім пампуюць вадкасць, газ; насос.

Пажарная п.

|| прым. по́мпавы, -ая, -ае.

Помпавая станцыя.

по́мпа², -ы, ж. (кніжн.).

Непраўдзівая, паказная пышнасць.

Рабіць што-н. з помпай.

по́мслівы, -ая, -ае.

Схільны да помсты.

П. чалавек.

|| наз. по́мслівасць, -і, ж.

по́мста, -ы, ДМ -сце, ж.

Адплата за прычыненае зло, жаданне адпомсціць.

Прага помсты.