Verbum

по́ўху,

У выразе: даць поўху — ударыць, даць аплявуху.

по́хва, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Канцавы аддзел палавых праводных шляхоў у жанчыны.

2. Ніжняя частка ліста, якая ў выглядзе трубкі ахоплівае сцябло ў некаторых раслін.

3. Тое, што і ножны¹.

Выняць кінжал з похвы.

|| прым. по́хвенны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

по́цемак, -мку, мн. -мкі, -мак і -мкаў, м.

Цемната, адсутнасць святла, асвятлення.

Працавалі да поцемкаў.

по́ціск гл. паціснуць.

по́цягам, прысл. (разм.).

Цягнучы па зямлі, волакам.

Валаклі лодку п.

по́чапка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.

1. Дужка ў вядры з вяроўкі, дроту.

2. Вяровачка або раменьчык, прывязаныя абодвума канцамі да чаго-н. (калыскі, кашолкі і пад.).

Торба з почапкай.

|| прым. по́чапачны, -ая, -ае і по́чапкавы, -ая, -ае.

по́чут, -у, м.

У выразе: і почуту няма — нічога не чуваць (пра каго-, што-н.).

по́чырк, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Манера пісаць, характар абрысаў літар.

Каліграфічны п.

2. перан. Індывідуальная манера, характэрныя рысы.

Творчы п. масшака.

почырказна́ўства, -а, н.

Раздзел крыміналістыкі, які займаецца вывучэннем почыркаў (у 1 знач.) для вырашэння задач, што ўзнікаюць пры расследаванні і судовым разборы.

|| прым. почырказна́ўчы, -ая, -ае.

по́шасць, -і, ж.

1. Хвароба, эпідэмія.

Маравая п. (з вялікай смяротнасцю).

2. перан. Напасць, насланнё.

Варожая п.