Verbum

капсі́д

(ад лац. capsa = каробачка)

бялковая абалонка віруса, якая ахоўвае нуклеінавую кіслату ад знешніх уздзеянняў.

ка́псула

(лац. capsula = каробачка)

1) аддзяляльная частка касмічнага лятальнага апарата, якая дасягае паверхні нябеснага цела;

2) абалонка для вадкіх або парашкападобных лякарстваў, якая прыгатаўляецца прыгатоўваецца з крухмалу, жэлаціну і лёгка раствараецца ў арганізме;

3) анат. тонкая абалонка або сумка, якая абвалаквае розныя органы, а таксама і паталагічныя ўтварэнні ў арганізме.

капсулатамі́я

(ад капсула + -тамія)

тое, што і артратамія.

ка́псуль

(фр. capsule, ад лац. capsula = каробачка)

тонкі металічны каўпачок з выбуховым рэчывам, якое загараецца ад удару і запальвае зарад у патронах, снарадах.

каптава́ць

(фр. capter, ад лац. captare = хапаць, лавіць)

рабіць каптаж.

капта́ж

(фр. captage, ад лац. captare = хапаць, лавіць)

заключэнне ў трубу, калодзеж або іншае збудаванне падземнай крыніцы вадкасці або газу з мэтай іх найбольш поўнага выкарыстання.

капта́л

(ням. Kaptal, ад Kaptalband)

баваўняная або шаўковая стужка з патоўшчаным краем, якая служыць для змацавання кніжных аркушаў.

капту́р​¹

(польск. kaptur, ад чэш. kaptour)

1) дзіцячы або жаночы галаўны ўбор у выглядзе шапачкі з вушкамі;

2) невялікі дах, навес конусападобнай формы над чым-н.;

з коптурам — вышэй краёў, з верхам.

капту́р​²

(ст.-польск. kaptur, ад лац. captura)

часовая надзвычайная ўстанова ў сярэдневяковых феадальных дзяржавах, якая дзейнічала ў час бескаралеўя, каб здзяйсняць правасуддзе па найбольш важных пытаннях; на Беларусі вядомы з 1587 г.; каптуровы суд.

каптэна́рмус

(рус. каптенармус, ад фр. capitaine d’armes)

службовая асоба малодшага каманднага саставу ў арміях некаторых краін, якая адказвае за ўлік і выдачу харчавання, абмундзіравання, зброі.