Verbum

кан’юнкты́ва

(лац. coniunctivus = злучальны)

слізістая абалонка вока, якая пакрывае ўнутраную паверхню павек і пярэднюю частку вочнага яблыка.

кан’юнктыві́т

(ад лац. coniunctivus = злучальны)

запаленне кан’юнктывы.

кан’юнкты́ў

(лац. coniunctivus = злучальны)

лінгв. умоўны лад дзеяслова.

кан’ю́нкцыя

(лац. coniunctio = сувязь, аб’яднанне)

аперацыя матэматычнай логікі, якая аб’ядноўвае два ці больш выказванняў з дапамогай лагічнай звязкі «і».

ка́па

(польск. kapa, ад с.-лац. сарра)

узорыстае пікейнае пакрывала на ложак.

капа́л

(ісп. copal)

цвёрдая выкапнёвая смала расліннага паходжання, якая выкарыстоўваецца для прыгатавання лакаў, лінолеуму і інш.

капані́р

(фр. caponnière)

фартыфікацыйнае збудаванне, з якога можна весці флангавы фланговы або косапрыцэльны агонь у двух процілеглых напрамках.

ка́пар

(ст.-польск. kapar, kafar, ад ням. Keffer)

1) металічная або драўляная канструкцыя для забівання паляў;

2) тое, што і капёр;

3) прыстасаванне для драбнення металічнага лому і адходаў вытворчасці на металургічных заводах.

капатава́ць

(фр. capoter)

1) пакрываць капотам частку самалёта, аўтамабіля і інш.;

2) перакульвацца праз насавую (маторную) частку пры аварыі (пра самалёт, аўтамабіль).

капата́ж

(фр. capotage)

від аварыі, калі самалёт пры руху па зямлі або аўтамабіль перакульваецца цераз насавую (маторную) частку.