Verbum

канфіскава́ць

(лац. confiscare)

забіраць маёмасць, грошы ў карысць дзяржавы.

канфіска́т

(лац. confiscatum)

канфіскаваная рэч.

канфіска́цыя

(лац. confiscatio)

1) прымусовае бязвыплатнае адабранне маёмасці, грошай у карысць дзяржавы;

2) забарона карыстацца творамі друку.

канфіцю́р

(фр. confiture)

разнавіднасць джэму, жэле з фруктаў або ягад, звараных з цукрам і жэлейнымі рэчывамі.

канфлі́кт

(лац. conflictus = сутыкненне, барацьба)

1) рэзкае сутыкненне процілеглых поглядаў, імкненняў, сіл (у прыродзе і грамадстве) (напр. міжнародны к.);

2) супярэчнасць, сутычка супрацьлеглых сіл, пакладзеная ў аснову сюжэта мастацкага твора (напр. к. рамана).

канфлюэ́нцыя

(п.-лац. confluentia = з’яднанне, зліццё)

1) сумесны рух двух або некалькіх леднікоў;

2) зліццё рэк, злучэнне некалькіх струменяў у адзін.

канфо́рка

(рус. конфорка, ад гал. komfoor = прыстасаванне для раскладвання агню)

круглая адтуліна на кухоннай пліце для каструль, скавародак, а таксама кружок, якім закрываюць гэту адтуліну.

канфо́рмны

(лац. conformis)

падобны, адпаведны;

к-ае адлюстраванне — адлюстраванне адной паверхні на другую, пры якім зберагаюцца вуглы паміж усімі напрамкамі (напр. адлюстраванне зямной паверхні на карце).

канфранта́цыя

(фр. confrontation, англ. confrontation, ад с.-лац. confrontatio)

проціборства, супрацьпастаўленне палітычных прынцыпаў, сацыяльных сістэм.

канфу́з

(лац. confusus)

няёмкае становішча; стан няёмкасці, збянтэжанасці, сораму.