Verbum

карбанатыза́цыя

(ад карбанаты)

працэс змены горных парод, які выклікае ўтварэнне карбанатаў кальцыю, магнію, жалеза і іншых металаў.

карбанаты́ты

(ад карбанаты)

горныя пароды, што складаюцца пераважна з карбанатаў.

карбаніза́цыя

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

насычэнне якога-н. раствору вуглякіслым газам (напр. к. піва).

карбані́л

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

злучэнне металу з вокісам вугляроду, атрутнае рэчыва.

карбані́лавы

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

які належыць да вугляроду;

к-ая група — двухвалентная група, якая складаецца з аднаго атама вугляроду і аднаго атама кіслароду і з’яўляецца састаўной часткай альдэгідаў і кетонаў.

карбані́т

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

выбуховае рэчыва, якое складаецца з нітрагліцэрыны, аржаной мукі і салетры, слабы дынаміт.

карбару́нд

[ад карба- + (ка)рунд]

злучэнне крэмнію з вугляродам, цвёрдае крышталічнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца для шліфоўкі сталі, вырабу вогнетрывалых матэрыялаў і інш.

карба́с

(рус. карбас, ад вепскага karbaz)

вялікая паморская лодка з высокімі бартамі, прызначаная для перавозкі грузаў.

карбатэрмі́я

(ад карба- + -тэрмія)

атрыманне металаў з іх злучэнняў з вугляродам або вугляродазмяшчальнымі матэрыяламі пры павышаных тэмпературах.

карбафо́с

[ад карба- + фос(фар)]

фосфарарганічны прэпарат для барацьбы са шкоднымі насякомымі.