Verbum

кангрэга́цыя

(лац. congregatio)

1) сход, арганізацыя;

2) аб’яднанне манаскіх абшчын аднаго ордэна 2 у рымска-каталіцкай царкве;

3) адміністрацыйны орган пры рымскім папе, які займаецца пэўным колам пытанняў.

кангрэгацыяналі́сты

(ад лац. congregatio = аб’яднанне, саюз)

1) прадстаўнікі плыні ў кальвінізме, якая ўзнікла ў 16 ст. у Англіі; выступалі за самастойную і незалежную царкоўную абшчыну;

2) члены духоўных кангрэгацый 1.

кангрэ́с

(лац. congressus = сустрэча, сход)

1) з’езд, нарада звычайна міжнароднага характару;

2) заканадаўчы орган (парламент) у ЗША і некаторых іншых краінах.

кангрэсме́н

(англ. congressman)

член кангрэса 2.

кангрэ́ў

(англ. Kongreve = прозвішча англ. канструктара 19 ст.)

рэльефнае цісненне на пераплёце кніг, радзей на шчыльнай паперы.

канда́к

(гр. kontakion)

кароткая хвалебная песня ў гонар Хрыста, божай маці, святога або царкоўнага свята.

кандамі́ніум

(с.-лац. condominium)

дзяржаўнае кіраванне якой-н. тэрыторыяй сумесна дзвюма або некалькімі краінамі.

кандацье́р

(іт. condottiere)

1) кіраўнік наёмнага вайсковага атрада ў сярэдневяковай Італіі;

2) наёмны ваяка, які служыць таму, хто больш плаціць;

3) перан. чалавек, які дзеля выгады гатовы абараняць любую справу.

кандуі́т

(фр. conduite = паводзіны)

журнал для запісаў звестак аб паводзінах вучняў у навучальных установах царскай Расіі.

кандуктаме́трыя

[ад англ conducti(vity) = электраправоднасць + -метрыя]

электрахімічны метад аналізу, які грунтуецца на вымярэнні электраправоднасці раствораў.