Verbum

паракла́зы

(ад пара- + гр. klasis = разлом)

тэктанічныя трэшчыны, уздоўж якіх адбываліся перамяшчэнні горных парод.

парако́клюш

(ад пара- + коклюш)

вострае інфекцыйнае дзіцячае захворванне, падобнае да коклюшу, але з больш лёгкім працяканнем.

параксі́зм

(гр. paroksysmos = узбуджэнне, раздражненне)

1) моцны прыступ хваробы;

2) перан. вострае перажыванне, прыступ душэўнага ўзбуджэння.

параксізма́льны

(ад параксізм)

які праяўляецца ў прыступах (напр. п-ая тахікардыя).

параксія́льны

(ад пара- + аксіяльны)

прывосевы, які мае аднолькавы напрамак з воссю (напр. п. пучок праменяў).

паралагі́зм

(гр. paralogismos)

няправільны вывад у выніку ненаўмыснай лагічнай памылкі (параўн. сафізм).

парала́кс

(гр. parallaksis = адхіленне)

1) уяўнае змяненне становішча прадмета як вынік перамяшчэння вока назіральніка;

2) вугал, які вымярае ўяўнае зрушэнне свяціла пры перамяшчэнні назіральніка з аднаго пункта прасторы ў другі.

паралангі́ст

[ад пара(шут) + (аква)ланг]

спартсмен-парашутыст і аквалангіст.

паралелагра́м

(ад гр. parallelos = паралельны + -грам)

чатырохвугольнік, у якога бакі папарна паралельныя.

паралелепі́пед

(ад гр. parallelos = паралельны + epipedon = плоскасць)

шасціграннік, усе грані якога з’яўляюцца паралелаграмамі.