Verbum

пазёр

(фр. poseur)

чалавек, які клапоціцца аб знешнім эфекце сваіх паводзін, прымае позу, рысуецца.

пазігра́фія

(ад гр. pas = усякі + -графія)

агульназразумелае пісьмо, выражэнне думкі знакамі, якія зразумелыя многім народам, напр. нотнае пісьмо, арабскія лічбы.

пазі́раваць

(рус. позировать, ад фр. poser)

1) быць натурай для фатографа або мастака;

2) перан. прымаць позу, рысавацца.

пазітро́н

[ад пазі(тыўны) + -трон]

элементарная часціца з дадатным зарадам, маса якой роўная масе электрона.

пазітро́ній

[ад пазі(трон) + (элек)трон]

фіз. кароткачасовая сістэма з пазітрона і электрона, падобная па структуры да атама вадароду.

пазітыві́зм

(фр. positivisme, ад лац. positivus = дадатны)

ідэалістычны кірунак у філасофіі (узнік у 30-я гг. 19 ст. у Францыі), разнавіднасць агнастыцызму, якая адмаўляе пазнавальную каштоўнасць філасофскіх ведаў, тэарэтычнага мыслення ў цэлым.

пазітыві́ст

(ад пазітывізм)

паслядоўнік пазітывізму.

пазіты́ў

(фр. positif, ад лац. positivus = дадатны)

адбітак з негатыва, на якім светлыя і цёмныя часткі адпавядаюць іх сапраўднаму размеркаванню ў рэчаіснасці, а таксама фота- або кінаплёнка з такімі адбіткамі (параўн. негатыў).

пазіты́ўны

(лац. positivus = дадатны)

1) які мае адносіны да пазітыва (напр. п-ая плёнка);

2) заснаваны на вопыце, фактах (напр. п-ая праграма);

3) станоўчы (проціл. негатыўны).

пазі́цыя

(лац. positio)

1) становішча, размяшчэнне чаго-н. (напр. шахматная п., мінамётная п.);

2) раён ваенных дзеянняў (напр. агнявая п.);

3) перан. пункт гледжання, думка ў якім-н. пытанні.