Verbum

пі

(гр. π = літара грэчаскага алфавіта, якая абазначае гук «п»)

мат. ірацыянальны лік, роўны адносінам даўжыні акружнасці да дыяметра.

піво́ня

(польск. piwonia, ад фр. pivoine)

травяністая расліна сям. півоневых з вялікімі чырвонымі, ружовымі ці белымі кветкамі, пашыраная ва ўмераных і горных зонах Еўразіі, на захадзе Паўн. Амерыкі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

пігапа́гі

(ад гр. pyge = крыж + pagos = скаваны)

парок развіцця, пры якім блізняты зрасліся ў вобласці крыжа (параўн. ксіфапагі).

пігасты́ль

(ад гр. pyge = крыж + stylos = слупок)

задні канец хрыбетніка ў рада жывёл, прадстаўлены зросшыміся зрослымі пазванкамі; копчык (напр. у птушак).

піга́трыкс

(н.-лац. pygathrix)

танкацелая малпа шэрай афарбоўкі з чырвонай папярочнай паласой на грудзях, якая водзіцца ў трапічных лясах Паўн.-Усх. Азіі.

пігі́дый

(ад гр. pyge = зад)

задні аддзел брушка ў насякомых.

Пігмаліён

(гр. Pygmalion = імя міфічнага старажытнагрэчаскага скульптара, які закахаўся ў вылепленую ім статую Галатэі)

асоба, закаханая ў свой твор.

пігме́й

(гр. pygmaios = велічынёй з кулак)

1) прадстаўнік нізкарослых плямён у Цэнтр. Афрыцы і Паўд.-Усх. Азіі;

2) перан. чалавек надта малога росту;

3) перан. нікчэмны, абмежаваны чалавек.

пігме́нт

(лац. pigmentum)

1) асобае рэчыва ў жывёльных і раслінных арганізмах, якое надае афарбоўку тканкам арганізма і ўдзельнічае ў розных арганічных працэсах;

2) хімічнае злучэнне, якое ў выглядзе парашкоў прымяняецца для фарбавання пластмас, гумы, хімічных валокнаў і г.д.

пігмента́цыя

(рус. пигментация, ад лац. pigmentum = пігмент)

афарбоўка тканак жывых арганізмаў, абумоўленая наяўнасцю пігменту (напр. колер скуры, валасоў).