Verbum

пеа́н

(гр. paian)

1) хвалебны гімн у старажытнагрэчаскай паэзіі;

2) тое, што і пеон​¹.

пеана́ж

(фр. péonage < ісп. peonaje, ад peon = найміт)

сістэма кабальнай, паўпрыгонніцкай залежнасці селяніна, парабка ад землеўласніка ў некаторых краінах Лац. Амерыкі.

пебры́на

(фр. pébrine, ад лац. piper = перац)

інвазійная хвароба тутавага шаўкапрада.

пега́с

(гр. Pegasos, ад pege = крыніца)

1) казачны крылаты конь у старажытнагрэчаскай міфалогіі, з-пад капыта якога пачала біць цудоўная крыніца, адкуль чэрпалі натхненне паэты;

2) перан. сімвал паэтычнай творчасці, натхнення (асядлаць пегаса).

пегматы́т

(фр. pegmatite, ад гр. pegma, -atos = моцная сувязь)

буйназярністая магматычная горная парода, якая залягае ў выглядзе жыл, лінзаў, гнёздаў і з’яўляецца крыніцай здабывання палявых шпатаў, слюды, рэдкіх элементаў і каштоўных камянёў.

педабіяло́гія

(ад гр. pedon = грунт + біялогія)

раздзел глебазнаўства, які вывучае арганізмы, што насяляюць глебу.

педагагі́чны

(гр. paidogogikos)

1) які мае выхаваўчае значэнне, адпавядае правілам педагогікі (напр. п-ая літаратура);

2) які мае адносіны да педагога, прызначаны для падрыхтоўкі педагогаў (напр. п-ая дзейнасць, п-ае вучылішча).

педага́мія

(ад гр. pais, -idos = дзіця + -гамія)

палавы працэс у караняножак, пры якім адна асобіна дзеліцца на дзве часткі і даччыныя клеткі зноў зліваюцца, утвараючы зіготу.

педагене́з

(ад гр. pais, -idos = дзіця + -генез)

спосаб размнажэння некаторых беспазваночных жывёл, пры якім у лічынак развіваюцца неаплодненыя яйцаклеткі, якія даюць пачатак новаму пакаленню (параўн. неатэнія).

педаго́г

(лац. paedagogus, ад гр. paidogogos)

асоба, занятая выкладчыцкай і выхаваўчай працай.