Verbum

пал

(гал. paal)

мар. чыгунная або жалезабетонная тумба, укапаная ў зямлю ля прыстані для замацавання швартоваў.

паладзі́н

(іт. paladino, ад лац. palatinus = прыдворны саветнік)

1) рыцар са світы караля або феадальнага ўладара ў сярэдневяковай Еўропе;

2) перан. чалавек, адданы якой-н. ідэі, справе, асобе.

пала́дый

(лац. Palladium, ад гр. Palladion)

l) статуя ўзброенага бажаства, часцей за ўсё Афіны Палады, якая, як лічылі старажытныя грэкі і рымляне, ахоўвала горад ад небяспекі;

2) хімічны элемент, метал серабрыста-белага колеру, які выкарыстоўваецца ў ювелірнай справе, тэхніцы і інш.

паланафі́л

(ад с.-лац. Polonus = польскі + -філ)

прыхільнік палякаў, аматар усяго польскага.

паланафо́б

(ад с.-лац. Polonus = польскі + -фоб)

вораг палякаў, праціўнік усяго польскага.

паланізава́ць

(польск. polonizować, ад с.-лац. Polonus = польскі)

апалячваць.

паланіза́цыя

(польск. polonizacja, ад с.-лац. Polonus = польскі)

апалячванне.

палані́зм

(польск. polonizm, ад с.-лац. Polonus = польскі)

слова або словазлучэнне, запазычанае з польскай мовы.

паланкі́н

(парт. palanquim, ад інд. palaki)

крытыя насілкі, якія служаць сродкам перамяшчэння ў некаторых краінах Усходу і Паўд. Амерыкі.

паланці́н

(фр. palatine)

шырокі футравы або аксамітны жаночы шаль.