Verbum

па́ра

(ст.-польск. para, ад с.-в.-ням. pār)

1) два аднолькавыя сіметрычныя прадметы, якія складаюць адно цэлае;

2) дзве асобы або дзве жывёліны рознага полу;

3) запрэжка з дваіх коней.

пара́

(тур. para)

разменная манета Турцыі, роўная ​¹/₄₀ куруша (піястра), і Югаславіі, роўная ​¹/₁₀₀ дынара.

пара-

(гр. para = каля, пры)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае знаходжанне побач, а таксама перамяшчэнне, адхіленне ад чаго-н., змену чаго-н.

парааглюціна́цыя

(ад пара- + аглюцінацыя)

склейванне і выпаданне ў асадак пад дзеяннем сывараткі крыві хворага не толькі ўзбуджальніка дадзенай хваробы, але і мікроба, які знаходзіцца ў сімбіёзе з ім.

парабаза́льны

(ад пара- + гр. basis = аснова);

п. апарат — зерні рознай формы і велічыні, размешчаныя каля ядра ў многажгуцікавых аднаклетачных.

пара́бала

(гр. parabole = параўнанне)

1) мат. лінія перасячэння круглага конуса плоскасцю, паралельнай якой-н. датычнай плоскасці гэтага конуса;

2) прытча, кароткая казка, анекдот, алегарычнае апавяданне павучальнага зместу.

парабалі́чны

(гр. parabolikos = параўнальны)

1) які мае форму парабалы;

2) іншасказальны, алегарычны.

парабало́граф

(ад парабала + -граф)

прыбор для вычэрчвання парабал.

парабало́ід

(ад парабала + -оід)

мат. паверхня, утвораная рухам парабалы, вяршыня якой слізгаціць па другой нерухомай парабале.

парабе́лум

(ням. Parabellum, ад лац. para bellum = рыхтуйся да вайны)

від аўтаматычнага васьмізараднага пісталета.