Verbum

караці́н

(рус. каротин, ад лац. carota = морква)

жоўта-аранжавы пігмент з групы караціноідаў, які знаходзіцца ў моркве, гарбузах, яечным жаўтку і інш. і служыць для ўтварэння вітаміну А.

караціно́іды

(ад карацін + -оід)

прыродныя фарбавальныя рэчывы (пігменты), якія ёсць у тканках вышэйшых раслін, водарасцях, грыбах, бактэрыях і прымаюць удзел у фотасінтэзе; да іх належаць карацін і ксантафіл.

карба-

(лац. carbo = вугаль)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «злучэнне вугляроду».

карбаангідра́за

(ад карба- + ангідрыд)

фермент, які паскарае ў арганізмах расшчапленне вугальнай кіслаты на ваду і вуглякіслы газ.

карбава́ць

(польск. karbować, ад с.-в.-ням. kërbe = зарубка)

1) рабіць на чым-н. зарубкі (напр. к. бярвенні);

2) рабіць складкі, гафрыраваць (напр. к. паперу).

карбагемаглабі́н

(ад карба + гемагчабін)

нястойкае злучэнне гемаглабіну з вуглякіслым газам у крыві; пераносіць вугальную кіслату, што ўтвараецца ў арганізме, да лёгкіх.

карбаге́н

[ад карба- + аксі(ген)]

сумесь вуглякіслага газу з кіслародам; выкарыстоўваецца для ўдыхання пры атручванні як сродак, які ўзмацняе вентыляцыю лёгкіх.

карбазо́л

[ад карба- + аз(от) + -ол]

арганічнае злучэнне, якое ўключае азот, змяшчаецца ў каменнавугальнай смале; выкарыстоўваецца ў вытворчасці фарбавальнікаў, лекавых сродкаў.

карбаксігемаглабі́н

[ад карба- + аксі(ген) + гемаглабін]

маластойкае злучэнне гемаглабіну крыві з чадным газам, не здольнае далучаць кісларод і пераносіць яго ад лёгкіх да тканак, у выніку чаго чалавек атручваецца.

карбаксі́л

[ад карба- + аксі(ген)]

аднавалентная група атамаў, характэрная для карбонавых кіслот, напр. воцатнай.