Verbum

канвіса́рства

(ад польск. konwisarz < ням. Kannengiesser = ліцейшчык)

адліўка з волава ліхтароў, падсвечнікаў, пасуды і інш.

канво́й

(фр. convoi = абоз, суправаджэнне)

1) група ўзброеных людзей, якая суправаджае каго-н. з мэтай аховы або для прадухілення ўцёкаў;

2) група ваенных караблёў, якія ахоўваюць транспартныя і гандлёвыя судны ў час марскіх пераходаў ад нападу ворага.

канвульсі́ўны

(лац. convulsus)

сутаргавы.

канву́льсія

(лац. convulsio)

рэзкае неадвольнае скарачэнне мышцаў, якое суправаджаецца вострым болем; сутарга.

кангенія́льны

(ад лац. con = разам + genius = дух)

які супадае па духу, складу думак, таленавітасці.

кангілі́дум

(н.-лац. congylidum)

павук сям. павукоў-пігмеяў, які жыве на пустках і ў траве па берагах вадаёмаў.

кангламера́т

(лац. conglomeratus = сабраны)

1) бессістэмнае, механічнае злучэнне чаго-н. разнароднага (напр. к. плямён і народаў, к. поглядаў);

2) форма манапалістычнага аб’яднання фірм, кампаній і прадпрыемстваў розных галін з адзіным фінансавым і арганізацыйным кантролем;

3) асадачная горная парода, якая складаецца з разнародных сцэментаваных часцінак.

кангламера́цыя

(лац. conglomeratio = збіранне)

1) працэс утварэння кангламерату 2;

2) буйны горад разам з прыгарадамі са шматмільённым насельніцтвам, напр. Токіо, Нью-Йорк, Масква.

кангруэ́нтны

(лац. congruens, -ntis = згодны, адпаведны)

які супадае пры накладанні (пра геаметрычныя фігуры).

кангруэ́нцыя

(лац. congruentia = адпаведнасць)

1) згоднасць, адпаведнасць;

2) супадзенне геаметрычных фігур пры накладанні адной на другую.