Verbum

патры́нія

(н.-лац. patrinia)

травяністая расліна сям. валяр’янавых, якая расце ва Усх. Сібіры.

патры́стыка

(н.-лац. patristica, ад лац. pater, -tris = бацька)

вучэнне першых хрысціянскіх тэолагаў, якія ў 2—3 ст. заклалі асновы царкоўнай дагматыкі, тэалогіі і філасофіі хрысціянства.

патрысты́чны

(ад патрыстыка);

п-ая літаратура — творы рымскіх і візантыйскіх багасловаў, ідэолагаў патрыстыкі (2—8 ст.).

па́трыца

(ням. Patrize)

рэльефная, выпуклая форма (у процілегласць паглыбленай — матрыцы) для друкавання або ціснення (у тым ліку прыгатавання матрыц).

патры́цый

(лац. patricius)

1) прадстаўнік радавітай знаці, арыстакрат у Стараж. Рыме;

2) асоба, якая належала да гарадской арыстакратыі ў сярэдневяковай Зах. Еўропе.

патрыцыя́т

(лац. patriciatus = званне патрыцыя)

1) радавітая знаць, арыстакратыя ў Стараж. Рыме;

2) вышэйшы і самы багаты слой грамадства ў сярэдневяковых гарадах Зах. Еўропы.

патрыя́рх

(гр. patriarches)

1) кіраўнік роду ў родавым грамадстве;

2) вышэйшая духоўная асоба, кіраўнік праваслаўнай царквы;

3) перан. стары і вельмі паважаны чалавек у якім-н. калектыве.

патрыярха́льны

(ад гр. pater, -tris = бацька + arche = улада)

1) які адносіцца да часу патрыярхату або да рэжыму ўлады галавы сям’і, роду;

2) верны старым традыцыям.

патрыярха́т

(ад гр. pater, -tris = бацька + arche = улада)

1) апошні перыяд першабытнаабшчыннага радавога ладу, для якога характэрна панаванне мужчын у гаспадарчым і грамадскім жыцці;

2) царква, узначаленая патрыярхам.

патрыя́рхія

(гр. patriarchia)

царкоўная вобласць, падначаленая патрыярху.