Verbum

канцэнтрава́ць

(ад лац. con = з + centrum = сярэдзіна)

1) збіраць, сцягваць, групаваць у адным месцы (напр. к. войскі);

2) перан. накіроўваць на што-н. увагу, думкі;

3) насычаць раствор якім-н. рэчывам.

канцэнтра́т

(н.-лац. concentratus = засяроджаны, сабраны)

1) гатовы харчовы прадукт у сухім прасаваным выглядзе (напр. к. кашы);

2) корм высокай пажыўнасці для жывёлы;

3) горн. прадукт абагачэння карысных выкапняў, прызначаны для далейшай перапрацоўкі.

канцэнтра́цыя

(лац. concentratio)

1) збіранне, засяроджанне ў адным месцы (напр. к. рабочай сілы);

2) ступень насычанасці раствору якім-н. рэчывам (раствор высокай канцэнтрацыі).

канцэ́нтры

(ад лац. con = з, разам + цэнтр)

1) кругі рознай велічыні, але з агульным цэнтрам;

2) паслядоўныя ступені ў навучанні, якія звязаны адзінствам зместу, але адрозніваюцца па складанасці і аб’ёме.

канцэнтры́зм

(ад канцэнтры)

паўтаральнасць вучэбнага матэрыялу праграм ніжэйшай ступені навучання ў праграмах наступных яго ступеней.

канцэнтры́чны

(ад лац. con = з, разам + цэнтр)

1) які мае агульны цэнтр (напр. к-ыя кругі);

2) заснаваны на канцэнтрызме (напр. к-ая сістэма навучання).

канцэ́пт

(лац. conceptus = думка, паняцце)

галоўная думка, фармуліроўка.

канцэптуалі́зм

(ад с.-лац. conceptualis = паняційны)

кірунак у сярэдневяковым наміналізме, які адмаўляў існаванне агульных паняццяў незалежна ад адзінкавых рэчаў, але прызнаваў іх існаванне ў розуме суб’екта.

канцэптуа́льны

(с.-лац. conceptualis)

які датычыць паняццяў, паняційны.

канцэ́пцыя

(лац. conceptio)

1) сістэма поглядаў, спосаб разумення якіх-н. з’яў (напр. к. вучонага);

2) асноўная думка чаго-н. (напр. к. твора).