Verbum

канваі́раваць

(фр. convoyer)

суправаджаць канвоем.

канвака́цыя

(польск. konwokacja, ад лац. convocatio)

сейм, які склікаўся ў Польшчы 16—18 ст. напярэдадні выбараў караля.

канвалю́т

(лац. convolutus = сплецены)

зборнік, складзены з раней самастойных друкаваных твораў ці рукапісаў, пераплеценых у адзін том.

канве́ер

(англ. conveyer)

устройства для бесперапыннага перамяшчэння вырабаў пры іх апрацоўцы ад адной аперацыі да другой або для транспарціроўкі грузаў;

па канвееры — ад аднаго да другога.

канвеерыза́цыя

(ад канвеер)

механізацыя вытворчых працэсаў пры дапамозе транспарціровачных устройстваў.

канве́ктар

(ад лац. convectio = прывоз, прынясенне)

награвальны прыбор у сістэме цэнтральнага ацяплення, у якім цяпло перадаецца па прынцыпу канвекцыі.

канве́кцыя

(лац. convectio = прывоз, прынясенне)

1) перанос цяпла або электрычных зарадаў струменямі паветра, пары або вадкасці;

2) водаабмен паміж верхнімі і ніжнімі слаямі ў морах і азёрах, выкліканы змяненнем шчыльнасці вады, рознасцю тэмператур і салёнасці.

канве́нт

(лац. conventus = сход)

выбарны орган з асобымі заканадаўчымі паўнамоцтвамі ў некаторых краінах;

нацыянальны к. — вышэйшы заканадаўчы і выканаўчы орган у Францыі ў час Французскай рэвалюцыі 1789—1799 гг.

канве́нцыя

(лац. conventio = дагавор)

міжнародны дагавор па якім-н. спецыяльным пытанні (напр. к. аб аўтарскім праве, чыгуначная к.).

канвенцыяналі́зм

(ад лац. conventionalis = які грунтуецца на ўмове)

суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофскім тлумачэнні навукі, паводле якога навуковыя тэорыі і паняцці з’яўляюцца не адлюстраваннем аб’ектыўнага свету, а вынікам дамоўленасці паміж вучонымі, умоўнымі правіламі.