Verbum

парэ́й

(ад лац. porrum)

адзін з культурных відаў цыбулі з падоўжанай цыбулінай і плоскімі лістамі, прыгоднымі для яды.

парэ́ла

(н.-лац. porella)

пячоначны мох падкласа юнгерманіідных, які трапляецца ў цяністых лясах на кары шыракалістых дрэў.

парэміяло́гія

(ад гр. paroimia = прытча, прыказка + -логія)

раздзел фалькларыстыкі, які вывучае прыказкі і прымаўкі.

парэнтара́льны

(ад пара- + гр. enteron = кішка);

п. спосаб — спосаб пападання (увядзення) у арганізм лекавых і іншых рэчываў, мінаючы страўнікава-кішэчны страўнікава-кішачны тракт (напр. падскурнае ўпырскванне, унутрывеннае ўліванне і інш.).

парэнхі́ма

(гр. parenchyma = напаўненне)

1) асноўная тканка якога-н. органа;

2) раслінная тканка, якая складаецца з клетак аднолькавага памеру.

парэ́нчы

(польск. poręcze)

поручні па краях лесвіцы, балкона, моста.

парэстэзі́я

(н.-лац. paraesthesis, ад гр. para = побач, пры + aisthesis = адчуванне)

адчуванне ў пэўных участках цела анямення, паколвання, поўзання мурашак, не абумоўленага знешнім раздражненнем, што звязана з некаторымі захворваннямі нервовай сістэмы.

парэяза́ўры

(ад гр. pareia = шчака + -заўр)

атрад вымерлых паўзуноў пермскага перыяду (гл. палеазой), якія мелі касцявыя вырасты ў шыйнай вобласці чэрапа.