Verbum

канта́кт

(лац. contactus)

1) сутыкненне, непасрэдная блізкасць па месцы знаходжання;

2) злучэнне двух праваднікоў у электрычным ланцугу, а таксама месца гэтага злучэння;

3) перан. блізкія адносіны, цесная сувязь (напр. літаратурныя кантакты).

канта́ктар

(ад лац. contactus = сутыкненне)

электрамагнітны апарат, прызначаны для дыстанцыйнага ўключэння, выключэння і пераключэння электрычных ланцугоў.

кантаміна́цыя

(лац. contaminatio = сутыкненне, змешванне)

1) змешванне дзвюх або некалькіх з’яў, падзей пры іх апісанні;

2) утварэнне новага слова або словазлучэння шляхам аб’яднання двух блізкіх па значэнні ці гучанні слоў або выразаў.

кантана́льны

(фр. cantonal)

які мае адносіны да кантона, звязаны з пэўным кантонам.

канта́нга

(англ. contango)

суадносіны цэн, пры якіх цэны па здзелках на тэрмін перавышаюць цэны на наяўны тавар, а цэны на тавар з аддаленымі тэрмінамі пастаўкі вышэйшыя, чым з бліжэйшымі (проціл. бэквардэйшн).

кантані́ст

(ням. Kantonist = навабранец, ад фр. canton = акруга)

1) рэкрут у Прусіі ў 18—19 ст.;

2) салдацкі сын, які з дня нараджэння лічыўся за ваенным ведамствам і рыхтаваўся да ваеннай службы ў ніжэйшай ваеннай школе (у Расіі першай пал. 19 ст.).

ка́нтар​¹

(польск. kantar, ад венг. kantár)

аброць без цугляў для прывязвання каня.

ка́нтар​²

(лац. cantor)

1) пеўчы хору ў каталіцкай царкве;

2) галоўны спявак у сінагозе;

3) настаўнік і дырыжор хору, а таксама арганіст у пратэстанцкай царкве.

ка́нтар​³

(тур. kantar, ад ар. qintar)

1) адзінка масы ў многіх краінах Блізкага Усходу і Міжземнамор’я (ад 45 да 320 кг);

2) уст. разнавіднасць бязмена.

кантарафілі́я

(ад гр. kantharos = жук + -філія)

перакрыжаванае апыленне раслін пры дапамозе жукоў.