Verbum

катакла́з

(гр. kataklasis = пераламленне, рассейванне)

дэфармацыя і раздрабленне мінералаў унутры горнай пароды, выкліканыя тэктанічнымі рухамі.

катаклі́зм

(гр. kataklysmos = паводка, патоп)

раптоўны разбуральны пераварот у прыродзе або грамадстве (напр. вулканічныя катаклізмы, рэвалюцыйны к.).

катако́мбы

(іт. catacombe, ад лац. catacumba = падземная грабніца)

падзямеллі з вузкімі, доўгімі заблытанымі хадамі, калідорамі; закінутыя каменяломні.

катала́за

(гр. katallasso = змяняю)

фермент, які расшчапляе перакіс вадароду на ваду і малекулярны кісларод; абараняе арганізм ад атрутнага ўздзеяння перакісу вадароду, што ўтрымліваецца ў ім.

катале́ктыка

(гр. katalektikos = усечаны, скарочаны)

раздзел паэтыкі, які вывучае канцоўкі верша.

каталекты́чны

(гр. katalektikos)

які датычыць каталектыкі, звязаны з ёю, к. верш — верш з усечанай канцоўкай, без аднаго або двух ненаціскных складоў у апошняй стапе.

катале́псія

(гр. katalepsis = схватванне, авалоданне)

стан поўнай нерухомасці, які ўзнікае ў чалавека пры моцным хваляванні, пад уздзеяннем гіпнозу, пры некаторых нервовых і псіхічных хваробах.

ката́ліз

(гр. katalysis = разбурэнне)

узбуджэнне хімічнай рэакцыі або змяненне яе хуткасці пад уздзеяннем каталізатараў.

каталіза́тар

(ад гр. katalysis = разбурэнне)

рэчыва, якое паскарае або запавольвае ход хімічнай рэакцыі, але само застаецца нязменным.

каталіко́с

(гр. katholikos = галоўны, усеагульны)

тытул патрыярхаў армяна-грыгарыянскай і грузінскай праваслаўных цэркваў.